Richter ölçeği ya da yerel magnitüd ölçeği, sismolojide kullanılan, dünya genelinde meydana gelen depremlerin aletsel büyüklüklerini ve sarsıntı oranını belirleyen ve sınıflara ayıran uluslararası ölçüm birimidir.
Bu ölçek, 1935 senesinde Charles Francis Richter ve Beno Gutenberg tarafından Kaliforniya Teknik Enstitüsünde (California Institute of Technology) tasarlanıp ilk olarak ML-ölçeği olarak isimlendirilmiştir.
Amerikan Sismoloji Derneği Bülteninde “Bir aletsel deprem büyüklük ve sarsıntı oranı ölçeği” isimli bilimsel yayımlamada, Charles Francis Richter’in ilk defa K. Wadati’nin 1931’de yayımladığı, “bir aletsel deprem ölçeği” fikrini Kaliforniya’da meydana gelen depremlerde uyguladığı belirtilmiştir.
Deprem büyüklük ölçeği yukarıya doğru sınırsız olsa da, bilim adamlarına göre bir jeolojik levhanın jeolojik enerji potansiyelinin tahminen 9,5 büyüklüğünü geçemeyeceği düşünülür. Açıklama olarak şu nokta öne sürülür:
Her jeolojik levhada, zaman geçtikçe farklı derecelerde ve zamanlarda tektonik hareket ile jeolojik enerji potansiyeli artmaktadır. Bu artış, levhalar rahat ve serbest şekilde hareket edemediklerinden, itici, çekici vb. kuvvetlerin levhalarda jeolojik enerji olarak saklanmasından, bir başka deyişle potansiyel enerji birikmesinden doğar. Deprem, jeolojik potansiyel enerjinin levhalarda daha fazla saklanamaması sonucu oluşur; böylece, levhanın en zayıf noktasından ani hareketle jeolojik enerji potansiyeli doğal yoldan azalır. Bu sanı gereğince, dünyadaki mevcut jeolojik levhaların hiçbiri, 9,5’ten büyük deprem oluşturacak enerji potansiyeline sahip değildir.
(Wikipedia)
