Medyaradar sitesinde Varol Ersoy’un, kısa süre önce hayatını kaybeden Engin Ardıç’le ilgili “Bir ‘kötü adam’ın arkasından… Yalana gerek yok, iyi bir insan değildi!” başlıklı yazısından bir bölüm:
“Bırakın dostunu, sevenini, beş yıl boyunca benim dışımda kimseyle selamlaştığını, sohbet ettiğini bile duymadım, görmedim.
Kimden söz ettiğimi anlamışsınızdır… Sabah gazetesinin yazarı Engin Ardıç için kullandım başlıktaki ifadeyi…
Duymuşsunuzdur, beyin kanaması nedeniyle kaldırıldığı ve yaklaşık bir buçuk aydır yattığı hastanede öldü.
Kendisiyle uzun yıllar boyunca aynı gazetelerde çalıştım. (Yandaş Sabah hariç!)
Öncelikle belirtmeliyim ki kendisi bana hep kaliteli eğitimin, bir insanda nasıl heba olduğunu hatırlatmıştır…
Siz Robert Kolej’den ve Galatasaray Lisesi’nden mezun olacaksınız, hem İngilizceyi hem Fransızcayı ana diliniz gibi bileceksiniz, üstelik tanrı vergisi bir yazma yeteneğine sahip olacaksınız; ama tüm bu özelliklerinizi insanlara, kurumlara ve topluma küfür etmek için kullanacaksınız…
Bu, “birikimleri ve iyi bir eğitimi heba etmek” değilse nedir?
Engin’le “muhalif gazeteci” olarak takıldığı günlerde, beş yıla yakın birlikte çalıştım.
Her öğlene doğru, Bağdat Caddesi’ndeki McDonalds’tan alıp arabasına koyduğu iki adet büyük McBurger, ısınmış bir bardak kola ve soğumuş patatesle gazeteye gelir, odasına kapanıp büyük bir iştahla yemeğini yerdi. Sonra da en fazla iki saat içinde yazısını yazıp giderdi.
Hep, aşırı kiloluydu.
Tek bir dostu yoktu.
Bırakın dostunu, sevenini, beş yıl boyunca benim dışımda kimseyle selamlaştığını, sohbet ettiğini bile duymadım, görmedim.
Karısının dışında kimseyle telefonlaşmazdı.
Ziyaretçisi olmazdı.
Yazıları hep, muhatabını küçümsediği, alay ya da hakaret ettiği satırlardan oluşurdu.
Felaket para düşkünüydü.
Ender sohbetlerimizden birinde “Ben borazanım, parayı veren öttürür” dediğinde, gözlerine öyle şaşkınlıkla bakmıştım ki kızmıştı:
“Niye şaşırıyorsun? Hepimiz satılık değil miyiz?”
Yazının devamını okumak için tıklayın
