Cumartesi, 5 Tem 2025
  • My Feed
  • My Interests
  • My Saves
  • History
  • Blog
Subscribe
Medya Günlüğü
  • Ana Sayfa
  • Yazarlar
  • Hakkımızda
  • İletişim
  • 🔥
  • MG Özel
  • Günlük
  • Serbest Kürsü
  • Köşe Yazıları
  • Beyaz Önlük
  • Mentor
Font ResizerAa
Medya GünlüğüMedya Günlüğü
  • MG Özel
  • Günlük
  • Serbest Kürsü
  • Köşe Yazıları
  • Beyaz Önlük
  • Mentor
Ara
  • Anasayfa
  • Yazarlar
  • Hakkımızda
  • İletişim
Bizi takip edin
© 2025 Medya Günlüğü. Her Hakkı Saklıdır.
Webmaster : Turan Mustak.
MG Özel

Estetik, savaş ve ihbar

Medya Günlüğü
Son güncelleme: 19 Nisan 2025 12:54
Medya Günlüğü
Paylaş
Paylaş

St. Petersburg Üniversitesi’nde birkaç ay öncesine kadar siyaset felsefesi dersleri veren feminist ressam ve fotoğrafçı Mariya Rahmaninova’nın (manşet fotoğrafı) Rus glasnaya media sitesinde çıkan “İhbar: Bir Sovyet geleneğinin dönüşü” başlıklı yazısının özeti:

“Savaşın başladığı 24 Şubat sabahı her zamanki gibi işe gittim. Aslında estetikle ilgili bir ders vermem gerekiyordu ama amfiye girdiğimde nefes alamadığımı fark ettim. 15 yıldır ilk kez ders veremeyecek haldeydim.

Çoğu bağımsız medyayı takip etmeyen öğrencilerim pek bir şeyden haberdar değildi. “Maalesef bugün korkunç bir gün” dedim ve bildiklerimi anlattım.

Ardından sanatta estetikle ilgili dersime başladım. Gösterdiğim slaytlardan biri Pablo Picasso’nun İspanya İç Savaşı sırasında Guernica şehrinin Alman Lejyonu tarafından bombalanmasını anlatan “Guernica” tablosuyla ilgiliydi. (Aşağıdaki fotoğraf) Öndeki dört sırada oturan öğrenciler ağladı.

O dersin, kariyerimin son derslerinden biri olacağının farkında değildim. Teneffüste birçok öğrenci yanıma geldi, beni kucakladı. Kız öğrencilerden birinin askeri operasyonun başladığı İvano-Frankovsk’ta yakınları varmış, tahliye edilmiş.

Öğrenciler dersin sonunda Rusya-Ukrayna ilişkileriyle ilgili sorular sorabilmek için vakit ayırmamı istedi. Belki de hayatlarında ilk kez bu konuda soru soruyorlardı. 2014 yılında ve sonrasında olanlar ve Rusya’nın NATO saldırganlığından korkmak için gerçekten nedenler bulunup bulunmadığı ve Batı’nın ülkeyi işgal etmeyi isteyip istemediği hakkında birkaç kelime ettim.

Arka sıralardan oturan öğrenciler arasında bir hareketlenme oldu. İri yapılı bir adam arkalarındaki merdivenlerde belirdi. Özel güvenlikten birisine benziyordu ama değildi çünkü hepsini tanıyordum. Ellerini karnının üzerinde kavuşturmuş, beni onaylamadığını gösterir şekilde başını sallıyordu. Bu adam izlerken dersi toparladım ve kendisini bir daha görmedim. Kim olduğunu hâlâ bilmiyorum ama her şey onunla başladı…

Ertesi hafta aynı sınıfla dersim vardı. Umutsuzluk, üzüntü, suçluluk duygusu, korku ve gözyaşlarıyla doluydum, hafta boyunca çok az uyuyabilmiştim. Kekelemeye başladım, başım da dönüyordu. Öğrencilerden özür diledim.

Arada Sanat Bölümü Dekanlığına öğrencilerden birinin beni ihbar ettiği haberini aldım. Siyaset konuşmayı hemen bırakmazsam davranışlarımın sonuçları olacakmış çünkü üniversitede siyasete yer yokmuş.

Sınıfa dönerek şunları söyledim:

“Tam da Mamardaşvili’nin çabayla ilgili konseptini konuşuyorduk. Bu konsepte göre kültürde hiçbir şey kendiliğinden var olmaz, sadece insanların çabasıyla ortaya çıkabilir. Bu durum geleneklerimiz için de geçerli. Bazılarının hoşuna giden eski bir geleneğimiz var: Gulag geleneği. Gerçekten de sadece ortak bir çabayla, ihbar yoluyla gerçekleşebilir. Sınıftan biri Dekanlığı aramış, Mamardaşvili’nin konseptini gerçekleştirmiş. Teşekkür ederim. Ben devam edeceğim.”

Ardından derse devam ettim ama her şeyin değiştiğinin farkındaydım.

Amfiden çıktığımda koridordaki büyük ekranda bir video gösteriliyordu. Üstünde Dekan’ın Ukrayna’yı kasteden “Faşist rejimin 10 gün içinde yıkılacağını tahmin ediyorum” yazısı vardı. Üstelik bu, gösterilen diğer videolara nazaran daha az radikaldi.

Üniversite yavaş ama emin adımlarla propaganda ve rejimin her yaptığını onaylama yoluna girdi. Öğrenciler siyasi propaganda derslerine çağrıldı, sansürlendi ve sadakatleri sorgulandı.

Bu koşullarda daha fazla çalışamayacağım için istifa etmeye karar verdim ama yasaya göre iki hafta daha çalışmam gerekiyordu.

Bazı öğrenciler, görevimi nasıl kötüye kullandığım konusunda kendilerinden rapor istendiğini söyledi. Bana zarar vermeyecek ne yazabileceklerini sordular. Hakkımda ne düşünüyorlarsa onu yazmalarını söyledim. Derslere hazırlıklı geliyor muydum, programa göre mi ilerliyordum, verdiğim bilgiler doyurucu muydu vs. Sorularını yanıtsız bırakırsam öğretmenlik görevini yerine getirmemiş olacaktım ya da yalan söyleyecektim ki bunu yapamazdım, onlara doğruyu söylemek zorundaydım.

Son dersimde, “Teşekkür ederim, çıkabilirsiniz” dedim. Önce bir sessizlik oldu. Kimse yerinden kıpırdamadı. Ardından ayağa kalkmaya, beni destekleyen sözler söylemeye ve alkışlamaya başladılar. Bu beş dakika sürdü. Öğrenciler yanıma geldi, elimi sıktı, sarılanlar, ağlayanlar oldu.

Ayrıldığımda üniversiteden aldığım maaşla bir kediyi bile besleyemezdiniz. İki yıl önce haftada altı gün 4-5 ders ve pandemi nedeniyle biriken sınavlarla birlikte günde 18 saat çalışma karşılığında 17 bin 620 ruble (272 dolar) alıyordum. Başka işlerde çalışabilmek için yarı zamanlı hocalık yapmaya başladığımda aralık ayındaki maaşım 14 bin rubleydi (215 dolar).

Tablolarımı satarak yaşamımı sürdürebildim. Ama bu zamanda sansür nedeniyle çağdaş sanatlar enstitülerinde çalışmak zor.

Zamanında siyasi bir tutuklu olan Sovyet sanatçı Sergey Parajanov’la ilgili bir sergi açmak istediğimde siyaseti bir kenara koymamı, her şeyi güllük gülistanlık göstermemi istediler. Bazıları ise onun eş cinsel olduğunu ve büyük Rus kahramanları içinde yer almaması gerektiğini söyledi.

Bu gidişle sadece “Kuğu Gölü” sahnelenebilecek.

Hiçbir akademisyen ülkesinde olanlardan kopuk yaşayamaz. Anayasa değişikleriyle ilgili referandum önce yapılan protestolara, fildişi kulelerinde oturduklarını sana çoğu akademisyen katılmadı ama sonuçta onlar da etkilendi.

Sartre’ın dediği gibi, “engellemek için çaba göstermediğimiz şeylerden sorumluyuz.”

Rus toplumu Leviathan’la savaşı kaybetti, yenildi, ezildi ve bölündü.

Her şey o kadar umutsuz ki ülkemden ayrılmayı düşünüyorum. Ama diğer yandan, birisi evime girmişse neden terk eden ben olmalıyım?

Kalırsam kapıcı ya da özel güvenlikçi olarak çalışacağım. Bu rejime aklımla ve kalbimle hizmet etmeyeceğim. Gelecekte felaketin yeni aşamalarına tanıklık etmeye, fotoğraf çekmeye ve yayınlayamasam da yazmaya devam edeceğim.

EtiketlendiRusya
Bu yazıyı paylaşın
Facebook Email Bağlantıyı Kopyala Print
Önceki Makale Mendoza ve şarapları
Sonraki Makale Yoksullaştıran büyüme mi?

Medya Günlüğü
bağımsız medya eleştiri ve fikir sitesi!

Medya Günlüğü, Türkiye'nin gündemini dakika dakika izleyen bir haber sitesinden çok medya eleştirisine ve fikir yazılarına öncelik veren bir sitedir.
Medya Günlüğü, bağımsızlığını göstermek amacıyla reklam almama kararını kuruluşundan bu yana ödünsüz uyguluyor.
FacebookBeğen
XTakip et
InstagramTakip et
BlueskyTakip et

Bunları da beğenebilirsiniz...

MG Özel

Rus TV’sinde KKTC övgüsü…

Fuad Safarov
2 Temmuz 2025
MG Özel

Sovyet casusun “Türkiye” raporu

Fuad Safarov
1 Temmuz 2025
MG Özel

Haziran ayında çok okunanlar

Medya Günlüğü
1 Temmuz 2025
MG Özel

Anadolu Efes’e engelleme iddiası

Fuad Safarov
27 Haziran 2025
Medya Günlüğü
Facebook X-twitter Instagram Cloud

Hakkımızda

Medya Günlüğü: Medya eleştirisine odaklanan, özel habere ve söyleşilere önem veren, medyanın ve gazetecilerin sorunlarını ve geleceğini tartışmak isteyenlere kapısı açık, kâr amacı taşımayan bir site.

Kategoriler
  • MG Özel
  • Günlük
  • Köşe Yazıları
  • Serbest Kürsü
  • Beyaz Önlük
Gerekli Linkler
  • İletişim
  • Hakkımızda
  • Telif Hakkı
  • Gizlilik Sözleşmesi

© 2025 Medya Günlüğü.
Her Hakkı Saklıdır.
Webmaster : Turan Mustak

Welcome Back!

Sign in to your account

Username or Email Address
Password

Lost your password?